Prolog: "Samotność jest czasem, gdy możemy na nowo stać się dziećmi..."

Dla Julki <3
Za wsparcie w trudnych chwilach i uśmiech, który rozjaśnia każdą burzę...

W burzy zdarzeń, w szumie dnia zagubiona w losu grach, ciągle szukasz swoich miejsc.
Tak, jak dziecko w gęstej mgle, błądzisz, nie poddajesz się.
Wciąż próbujesz znaleźć swój cel i życia sens.
Znowu pędzisz, tak nieuchwytna, niczym wiatr..
Tajemnicza, tak jak sen.

~~~

Od ośmiu lat śniłam o ogniu...
Drzewa zapalały się, gdy obok nich przechodziłam. Płonął nawet ocean. Słodki dym osiadał na moich włosach, a rankiem, czułam jego niezwykły zapch na poduszce.
Mimo wszystko, obudziłam się, gdy zaczął płonąć materac. Ostra chemiczna woń kontrastowała z nglistą słodyczą moich snów. Te zapachy różniły się, jak dwa gatunki jaśminu: indyjski i kalifornijski.
Przywiązanie i rozłąka...
Nie sposób ich pomylić.

Stojąc po środku pokoju, zlokalizowałam źródło ognia.
Z końca łóżka wystawał równy rząd zapałek. Zapalały się jedna od drugiej, jak gorejące słupki pomiędzy metalowymi rurkami. Z przerażeniem patrzyłam, jak zajmowały się ogniem i w tej krótkiej, paraliżującej chwili miałam znowu dziesięć lat. Po raz kolejny odczuwałam desperację i nadzieję, jakich nie czułam nigdy wcześniej.
Ale goły materac nie palił się, jak osty w październiku. Zaczął się lekko tlić i nagle zgasł.
Były moje osiemnaste urodziny.

Jestem nieufna, jak lawenda.
Samotna, jak biała róża.
Boję się...
Dlatego pozwalam, by moim głosem były kwiaty.

~~~~~

Witajcie w prologu ;)
Jest dość.... tajemniczy i dziwny, ale mam nadzieję, że przypadł wam do gustu.
Rozdział już w najbliższym czasie :)

Całuski,
Lilka <333