Dla tych, którzy tu są :)
Każdy z nas zasługuje na miłość. Na uczucie tak piękne, że nie da się go wyrazić najzwyklejszymi słowami.
Każdy z nas chce mieć kogoś bliskiego. Osobę, która zaakceptuje nas takimi, jakimi jesteśmy.
Mimo że nasze myśli, czyny i zamiary różnią się od siebie, jest coś, co nas wszystkich łączy.
Jesteśmy ludźmi.
A każdy człowiek, bez względy na to kim jest, czuje i potrzebuje tego samego.
~~~~~~
- Ty chyba zwariowałeś, biorąc mnie tutaj! - krzyknęła Wiktoria, chwytając się bandy z grubego plastiku, która była dla niej jedynym ratunkiem przed upadkiem na twardy lód. Nigdy nie była na lodowisku, co powodowało, że nie czuła się w tym miejscu zbyt pewnie. - Przecież ja kompletnie nie potrafię na tym jeździć!
- Powtarzasz mi to odkąd tylko weszliśmy do wypożyczalni –odpowiedział Andreas, który swobodnie poruszał się na łyżwach tuż obok niej.
- I będę powtarzać dopóki nie wbiję ci tego do głowy! Ja na prawdę nie potrafię!
Jakby w dowodzie na te słowa, jedna z łyżew na jej nodze odjechała znacznie, tworząc ledwo widoczny ślad na lodzie. Wiktoria zacisnęła dłonie mocniej wokół plastiku, ale to nie pomogło. Jej nogi odjechały w przód, a ona zawisła nad lodem przez chwilę, co tylko zmniejszyło bolesność upadku, na który pozwoliła sobie, gdy jej ręce zmęczyły się utrzymywaniem ciężaru własnego ciała.
Usłyszała za sobą cichy śmiech towarzyszącego jej chłopaka. Natychmiast obrzuciła go jednym ze swoich spojrzeń, którymi roztaczała wokół siebie złowrogą aurę. Gdyby nie widział takiego wzroku wcześniej u jej wujka, pewnie poczułby się zszokowany.
Złość, którą Wiktoria tak intensywnie z siebie wylewała, nie ujmowała jej ani szczypty urody. Nawet, gdy była wściekła, wyglądała jak anioł.
Po chwili chciała podnieść się, ale nie potrafiła tego zrobić. Andreas zachęcił ją, wyciągając ku niej swoją dłoń.
Dziewczyna przez chwilę mierzyła ją wzrokiem, jakby bojąc się, iż Wellinger ma zamiar zrobić jej jakiś niekoniecznie przyjemny dowcip. Ostatecznie jednak postanowiła mu zaufać i chwyciła go, pozwalając, by od tej pory to on był jej ratownikiem.
Zachwiała się delikatnie, ale Andreas momentalnie chwycił ją swoją drugą dłonią w talii, utrzymując ją w równowadze. W taki sposób okrążyli lodową taflę po raz pierwszy. Za drugim razem Wiktoria już nieco odważniej poruszała się, a Andreas tylko lekko trzymał jej dłoń, by pomóc jej pozostać w pionie, gdy sama nie była w stanie tego zrobić. Kończyło się to tym, że oboje lądowali na lodzie zanosząc się śmiechem. Ludzie, mijając ich, zerkali na nich z politowaniem i kręcili lekko głowami z dezaprobatą.
Trzecie okrążenie wykonała już bez pomocy chłopaka. Jechała dość chwiejnie, ale nie był zmuszony do interwencji. Aż do czasu, gdy dziewczyna poczuła się zanadto pewnie i postanowiła przyspieszyć.
Zaczęła desperacko wymachiwać rękami, próbując utrzymać równowagę. Krzyknęła głośno, gdy zdała sobie sprawę, że nie potrafi tego dokonać i przygotowała się na bolesny upadek. Wtedy niemalże z prędkością światła znalazł się obok niej Andreas, który chwyciwszy ją w pasie, sam nie był w stanie wyhamować. W efekcie oboje wylądowali na plastikowym ogrodzeniu, które zatrzęsło się lekko pod ich ciężarem.
- Już dam sobie radę, możesz się odsunąć – oznajmiła.
On jednak wciąż więził ją w swoich ramionach, przygwożdżając ją do bandy i uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch.
Na jego twarzy pojawił się jego charakterystyczny uśmiech, którym zdobył serca tysiąca swoich fanek.
- Jeszcze trochę i uczeń przerośnie mistrza, więc się strzeż.
- Czyżby? - uniósł brew, przez co jego spojrzenie stało się w jeszcze większym stopniu zwalające z nóg.
Całe szczęście, że Wiktoria wciąż pozostawała unieruchomiona przez jego silne ramiona. Przełknęła głośno ślinę, czując się bezbronna wobec jego uroku osobistego. Doskonale wiedział, jak ją zagiąć i bezczelnie wykorzystywał to przeciw niej.
- Wellinger, ludzie patrzą – mruknęła, wiercąc się niespokojnie, by jak najszybciej pokonać przeszkodę, jaką były jego ramiona.
Popatrzyli sobie w oczy. Świat zewnętrzny na chwilę przestał dla nich istnieć, rozpłynął się w nicość. Jedynym, co pozostało była ta druga osoba. Cały sens istnienia zamykał się w ich ramionach.
To Wiktoria pierwsza odzyskała zdrowy rozsądek.
Momentalnie odepchnęła od siebie chłopaka, który zbity z tropu, odruchowo rozluźnił uścisk, umożliwiając jej ucieczkę. Dziewczyna natychmiast wykorzystała ten moment jego nieuwagi i oddaliła się od niego na nieznaczną odległość.
- Jeśli mnie złapiesz to... - zaczęła, jednak nim w ogóle to zdanie zdążyło uformować się w jej głowie, poczuła ramiona chłopaka, okalające od tyłu jej talię.
- To co? - spytał, opierając brodę na jej ramieniu.
- Nie zdążyłam nic wymyślić, więc w ramach kary za swoją niecierpliwość nic nie dostaniesz.
Wszystko, co najprzyjemniejsze również najszybciej się kończy.
Tak było i tym razem.
Czas upłynął im w mgnieniu oka i gdy opuszczali teren lodowiska, słońce już dawno schowało się za widnokrąg, a ulice rozświetlały nieprzyjemnie jaskrawe światła latarni.
Na ciemnym niemieckim niebie widać było tylko małe gwiazdeczki, migoczące swoim blaskiem. Błyszczały tym pięknym światłem.
Śmiały się?
Tak, bo tylko one wiedziały, co będzie dalej.
Sprytnie wszystko zaplanowały.
Przeznaczenie zapisane w gwiazdach...
Może jest w tym cień prawdy.
- Dobranoc, Andi - powiedziała, gdy już doszli na miejsce, uśmiechając się lekko.
- Dobranoc, Wiwi - szepnął, po czym ucałował policzek dziewczyny.
~~~
Dla Alby rola w popularnym serialu dla młodzieży była życiową szansą, by spełnić swoje marzenia. Nie sądziła, że jednak stanie się tak, że zdobędzie miłość swojego życia.
Od dawna była zakochana w swoim przyjacielu. Facu był dla niej kimś więcej niż zwykłym kolegą.
Nie wiedziała jednak, że on także coś do niej czuje.
Kochała go za wszystko. Za jego uśmiech, gdy widział czekoladę. Za spodnie we wszystkich kolorach tęczy.
Podziwiała go. Czasami z ukrycia, czasami otwarcie. Miał tysiące talentów. Niekiedy były one dość nietypowe, wręcz dziwne i śmieszne. Jednak jej się to podobało. Nawet bardzo.
Miał też takie coś w sobie, czego zazdrościła mu najbardziej. Umiał wtopić się w muzykę i ignorować otaczające go powietrze. Zachowywał się, jak samotne ziarenko piasku na pustyni.
Uwielbiała go, a on ją.
Bajka trwała.
Dwoje ludzi, którzy szukają wspólnego języku.
On i ona. Razem.
Dwoje, lecz jedno.
Dwa serca bijące w rytm tej samej melodii. Dwa głosy śpiewające tę samą piosenkę. Dwie pary oczu bijące tym samym blaskiem. Dwie splecione dłonie, idealnie pasujące do siebie kształtem. Jej krucha, jego silna, lecz delikatna. Dwa spojrzenia wyrażające to samo uczucie. Dwa uśmiechy promienne...
Jedno.
Księżyc zawładnął niebem, i oświetlał twarze dziewczyny oraz chłopaka. Jej z delikatną urodą tajemniczej nocy, czerwonymi wargami i nagrzanym sercem. Jego z żarem w oczach, z masą pożądania.
Siedzieli na jednej z wielu ławek i jedli gorącą czekoladę.
Spojrzała w jego oczy. Tonęła w tym spojrzeniu.
Gorzka słodycz jego czekoladowych oczu.
Paradoks.
Nie ma jej, utonęła...
A jednak była.
Siedziała i gapiła się na niego, jak idiotka. Poczuła, jak jej policzki zalewa gorący rumieniec.
- Słodko wyglądasz jako buraczek - szepnął do jej ucha, przyprawiając ją o dreszcze. Uwielbiała, gdy to robił. Zaśmiała się.
- Czekolada, blask księżyca i gwiazd, ty... Czego chcieć więcej?
Ich twarze się spotkały, spojrzenia skrzyżowały.
Tak blisko, bliżej, coraz bliżej...
Niebo.
Oboje zasmakowali nieba. Było teraz w zasięgu ich rąk.
Na chwilę zawędrowali do raju.
Na długo?
W tym momencie żadne z nich o tym nie myślało.
Byli tylko oni.
On i ona.
Wszystko inne zniknęło, a czas zatrzymał się w miejscu.
Ujął w dłonie twarz brunetki, po czym delikatnie ją od siebie odsunął.
- Kocham Cię... - wypowiedział cicho.
Jednak ona słyszała.
A to było dla niego najważniejsze. Oparł swoje czoło o jej i założył za jej ucho jeden z ciemnych kosmyków, który bezwiednie zabłąkał się na twarzy dziewczyny.
Jeszcze raz musnął wargami jej usta.
Nic nie było w tej chwili ważniejsze, niż oni.
Dla siebie, tak cudownie blisko, z dziwnym poczuciem bezpieczeństwa.
~~~~~~~
Witajcie, misiaczki ^^
Rozdział napisany był w dwa dni. Dostałam nagłej weny i zaczęłam pisać, zupełnie na spontanie.
Za słodko, prawda?
OCENĘ ZOSTAWIAM WAM : *
I zapraszam do ankiety na górze :)
Buziaki, pa! ♥
środa, 25 marca 2015
sobota, 7 marca 2015
Rozdział 2 "Dwoje młodych ludzi, których połączyło przeznaczenie."
Dla
Oli, która jest moim słoneczkiem i zmotywowała mnie do publikacji rozdziału
<3
Ile
razy w życiu twoje wyobrażenia pokrywały się z rzeczywistością?
Na
pewno choć raz doświadczyłeś czegoś takiego, przynajmniej przez krótką chwilę.
Doskonale
wiesz, jak to jest zatracić się w przekonaniu, że od tego momentu wszystko już
będzie układało się tak, jak sobie zażyczysz.
Brniesz
przez życie z klapkami na oczach, jesteś pewny, że nie grozi ci już nic złego.
Nie
zauważasz nawet, że twoja ścieżka robi się coraz węższa, dopóki nie zaczynasz
ocierać się o szorstkie ściany, raniąc swoją skórę.
Dalej
dążysz do przodu, bo gdzieś przecież musi być wyjście, w którymś momencie
ścieżka musi stać się prosta i łatwa do przejścia.
Nagle
pojawia się twój książę, ratując cię od cierpienia. Pokazuje ci nowe życie, bez
bólu.
Czy
jednak wiesz, że jesteście sobie przeznaczeni?
~~~
Zamknęła
oczy, pozwalając, by po jej policzku spłynęła malutka łza.
Nienawidziła
tego miejsca. Było dla niej piekłem na ziemi. Wiedziała jednak, że będzie
tęsknić za osobami, które tutaj poznała.
-
Wikuś, nie płacz. Od teraz twoje życie się zmieni. Wszystko będzie dobrze.
-
Będę za tobą strasznie tęsknić, Albi – otarła ślady łez, które pozostały na jej
policzkach. – Chodź tutaj, mój wariacie. Musisz mnie mocno przytulić.
Dziewczyna
podeszła do Wiktorii i uśmiechnęła się promiennie. Po chwili obie zaśmiały się
i uścisnęły z całych sił.
Były
dla siebie jak siostry. Rozłąka była dla nich głęboką przepaścią, którą musiały
pokonać. Wiedziały jednak, że mimo dzielących je kilometrów, nadal będą sobie
bardzo bliskie. Przecież zawsze trzymały się razem i pomagały w problemach.
Mimo przeszkód razem zwyciężały z przeciwnościami losu. Czuły, że tym razem też
tak będzie.
-
Pamiętaj, że możesz zadzwonić do mnie o każdej porze dnia i nocy - Alba
spojrzała w oczy swojej przyjaciółki. – Obiecaj, że o mnie nie zapomnisz.
-
Przecież wiesz, że tego nie zrobię, słoneczko. Lepiej ty obiecaj, że będziesz z
Facu, tak jak marzyłaś.
-
Nie mogę obiecywać ci takich rzeczy. Ale przyrzekam, że będę szczęśliwa i
spełnię swoje marzenia. Przecież nazywam się Alba Rico – uśmiechnęła się. –
Zawsze robię to, co chcę.
-
Muszę już iść. Pamiętaj, że kocham cię, Albi – szepnęła.
-
Ja ciebie też, aniołku.
Nim
się obejrzała, siedziała już wygodnie z tyłu samochodu Schustera. Wiktoria
wiedziała, że od teraz jej życie się zmieni na lepsze. Wyszła z piekła,
dostając szansę wejścia do nieba.
Była
jednak podenerwowana tym wszystkim. Włożyła do uszu słuchawki i oparła głowę o
szybę auta. Wpatrywała się w mijane ciemne ulice, na których widać było tylko
blask pobliskich latarni. Jeszcze przez długi czas obserwowała otoczenie i
słuchała piosenek, aż w końcu padła bateria w jej telefonie i była zmuszona
zasnąć.
Otworzyła
oczy i spojrzała na wujka. Na jego twarzy malowało się skupienie. Patrzył przed
siebie, a jego wzrok skierowany był na drogę będącą częścią ich wędrówki.
Wiktoria
wpatrywała się z uwagą na okolicę, która zauroczyła ją swoim pięknem. Słońce
wychodziło właśnie zza chmur, ogrzewając swym blaskiem jej rumiane policzki. Na
rosnących nieopodal łąkach rosły drobne niezapominajki i stokrotki. Jej
ulubione.
Nie
było tak tylko ze względu na walory wzrokowe, lecz także na ich znaczenie.
Pamięć
i niewinność.
Dziewczyna
poznała znaczenie kwiatów od swojej mamy, zanim uległa wypadkowi, który
zrujnował dzieciństwo jej córki.
Była
targana od jednego do drugiego Domu Dziecka. Kilka razy próbowała uciekać,
jednak bezskutecznie. To, co tam przeżywała stało się jej najgorszym koszmarem.
Sama.
Bez przyjaciół. Bez pomocy. Bez rodziny. Najbardziej jednak brakowało jej
miłości.
Zawsze
marzyła o księciu z bajki, który ją uratuje i pokocha taką, jaka jest.
Nie
sądziła, że już teraz los da jej możliwość znalezienia tego jedynego.
~~~
-
Podoba ci się tutaj? – głos wujka wyrwał ją z rozmyślań.
-
Nie wiem, co powiedzieć. Jest cudownie. Piękniej niż w moich snach. Jest tutaj
jak w niebie.
-
Już wysiadamy. Chodź, zaprowadzę cię do naszej kadry.
Otworzyła
drzwi i niepewnie wysiadła z samochodu. Podążała za Schusterem, kierując swój
wzrok przed siebie. Kątem oka widziała, że wszyscy się jej przyglądają. Sama jednak
nie miała odwagi, by podejść i przywitać się z zawodnikami. Trener widząc
sytuację, podszedł do niej, by dodać jej otuchy. Wiktoria od razu poczuła
przypływ sił, ogarniających ją znienacka.
Wiedziała,
że to będzie udany dzień.
Weszła
do domku szkoleniowców. Czekało tam już kilka osób, tak jak się spodziewała,
oczekiwali jej przybycia. Nie wyglądali na groźnych. Wręcz przeciwnie, byli
sympatyczni. Uśmiechali się, chcąc ją powitać.
-
Dobrze. Moi drodzy, to jest Wiktoria, nowa pani fotograf oraz moja prawa ręka –
stwierdził, po czym zwrócił się do niej. - Poznaj swoich kolegów z pracy –
zaczął wymieniać każdego z nich dodając po zdaniu opisu. – A na koniec Julka,
która jest siostrą jednego z zawodników.
-
Witam wszystkich – powiedziała Wiktoria, obdarzając ich promiennym uśmiechem. –
Dziękuję za przybycie i powitanie. Bardzo miło mi was poznać i mam nadzieję, że
nasza współpraca będzie ciekawa.
Julia
nie mogła oderwać wzroku od nowo poznanej dziewczyny. Czuła, że będą sobie
bliskie. W końcu, są jedynymi dziewczynami w tym gronie.
Była
ona siostrą Andreasa Wellingera i przyszłą panią psycholog. Potrafiła połączyć
wyjazdy na zawody skoków narciarskich, studia, naukę i opiekę młodym skoczkiem.
Wciąż czuła, że jest jej malutkim braciszkiem, którym musi się zająć.
Był
jej bardzo bliski.
Nie
sądziła, że będzie taki również dla jej nowej koleżanki z pracy.
Po
chwili Schuster dał jej spis wszystkich skoczków z reprezentacji, a także tych,
którzy należeli do innych państw. Teraz czekało ją największe wyzwanie.
Spotkanie z podopiecznymi jej wuja.
Przymknęła
powieki na chwilę, by wziąć głęboki wdech i wydech, wyrzucając z siebie cały
stres. Miała w sercu dziwne przeczucie, że ten dzień skrywa w sobie jeszcze
wiele tajemnic i niespodzianek.
Jedyne,
co musi zrobić, to je odkryć.
Weszli
do sali, w której znajdowała się grupka chłopaków. Gdy ją zobaczyli, wszystkie
rozmowy nagle ucichły. Nikt nie spodziewał się, że trener zatrudni dziewczynę.
-
Dobrze, chłopcy. Nie będę dziś po raz kolejny mówił, co źle zrobiliście w
treningach, bo wiem, że jesteście tego świadomi. Przyszliście tu po to, by
powitać naszą nową panią fotograf oraz moją prawą rękę – popatrzył na nią. –
Oto Wiktoria. Mam nadzieję, że zajmiecie się nią tak, jak należy.
-
Oczywiście, trenerze – powiedzieli równo, a dziewczyna zaśmiała się pod nosem.
~~~
Pomimo późnej pory, słońce grzało niemiłosiernie, czego Wiktoria niezwykle
doświadczyła. Zdecydowała się pójść po zimny napój, by chociaż na chwilę
zapomnieć o upale. Odetchnęła z ulgą, widząc, że przy sklepiku nie było
kolejki.
Szybko odeszła od niego z upragnioną przez siebie butelką wody i nie
patrząc przed siebie, próbowała ją odkręcić. Kiedy wreszcie osiągnęła swój cel,
wpadła na kogoś.
Los chciał, że zawartość tak cennego dla Wiktorii pojemnika, znalazła się
na koszulce nieznajomego.
Po chwili podniosła wzrok i zaniemówiła.
Sama nie wiedziała, czy to z powodu jego osoby. Może to wina tych
nieziemskich oczu, które się w nią wpatrywały. Gdy dotarło do niej, że nadal patrzy
w jego oczy, szybko się ocknęła.
- Przepraszam, nie zauważyłam cię.
- Nic się nie stało - zobaczyła śmiejącego się Wellingera. Najmłodszego
zawodnika reprezentacji Niemiec, a zarazem brata Julki.
- Ale oblałam ci całą bluzkę! – powiedziała, wskazując na mokry podkoszulek
skoczka.
- Najwyżej będę chodził bez niej – stwierdził, posyłając zszokowanej
siostrzenicy Schustera szeroki uśmiech, który spowodował wielkie rumieńce na jej
twarzy. – A tak w ogóle to jestem Andreas, ale mów do mnie Andi.
- Wiktoria, miło mi – dziewczyna podniosła oczy i zobaczyła jego wzrok, wpatrujący
się w jej postać.
- Jesteś zajęta wieczorem? – spytał, na co ona pokiwała przecząco głową. –
To dobrze, bo chciałbym ci coś pokazać.
- Bardzo chętnie, już nie mogę się doczekać.
~~~~~~~~~
Witajcie kochani :)
Mam nadzieję, że podoba wam się ten rozdzialik.
Dla mnie jest za słodki.
Zdecydowanie.
Jak myślicie, gdzie Andi zabierze Wiktorię? ^^
Dziękuję za wszystkie wejścia <3
Rozdział trzeci już niedługo.
Buziaki,
Lilka <3
Subskrybuj:
Posty (Atom)